Varlık felfesinden başlayıp nedenselliğe, ahlak felsefesine uzanan bir kitap bu. Nietzsche arada kendini övmeyi, Almanları hem övüp hem yermeyi, geçmişteki neredeyse bütün önemli filozof ve düşünürleri hakaretle anmayı atlamıyor. Kitapta kiliseye de bir güzel giydiriyor. Her satırından narsisizm akan bir kitap :) Ama tabii kendi eşsiz felsefik perspektifini göz ardı etmemek de lazım. Çoğunlukla boş yaptığını düşünsem de kayda değer çıktılar var.
“Sokrates kendisini ciddiye aldıran bir soytarıydı” diyor mesela, komik bir dil. Almanlarda bulunan kendini üstün görme zihniyetinin yansıması var :) Neyse ben altını çizdiğim kısımları paylaşayım yine.
“Var olan oluşmaz, oluşan var değildir.”
“Neden olarak tin yanılgısı gerçekliklr karıştırıldı! Ve gerçekliğin ölçütü yapıldı! Ve adına da tanrı denildi!”
“Varlığın yazgısallığı, var olmuş ve var olacak olan her şeyin yazgısallığından koparılamaz.”
“Digerkam bir ahlak, bencilliğin köreldiği bir ahlak, her koşulda kötü bir belirtidir.”
“İnsanlığa sahip olduğu en derin kitabı, Zerdüşt’ümü verdim…”
Puanım: 5:10